فروش میدان گازی خیالی

یکی از شایعاتی که این روزها دست به دست می‌چرخد، این است که «ما در کشور با بحران گاز مواجه‌ایم، چون ایران، میدان گازی چالوس را در قالب توافق 20 ساله به روسیه فروخته است». رسانه‌های زرد داخلی این شایعه را به‌نقل از اویل‌پرایس مطرح می‌کنند.

اویل‌پرایس (در تاریخ 19 آگوست 2021) در یادداشتی به قلم یک روزنامه‌نگار، در مورد اهمیت گاز دریای کاسپین نوشته است. در این یادداشت ادعا شده است که در توافق 20 ساله  ایران و روسیه، قید شده است که روسیه باید کنترل قیمت و مقصد صادراتی بخش عمده‌ی گاز میدان گازی چالوس را در اختیار داشته باشد! این ادعاهای کذب در حالی مطرح شده است که هنوز وجود میدان گازی چالوس در هاله‌ای از ابهام قرار دارد و اساساً اکتشافی صورت نگرفته است که قرار باشد در مورد قیمت و صادرات آن، روس‌ها اظهارنظر کنند.

پس از آنکه اویل‌پرایس در گزارش خود، اطلاعات غلط در مورد میدان گازی چالوس ارائه کرد، شرکت نفت خزر به عنوان متولی اکتشاف و توسعه میدان گازی چالوس توضیحاتی با عنوان «پاسخ به ابهامات رسانه‌ای منتشر شده در باب ساختار چالوس» منتشر کرد و در آن توضیح داد که در موررد میزان ذخایر گازی موجود در میدان چالوس، باید منتظر حفاری اکتشافی باشیم و اکنون نمی‌توان در این خصوص نظر داد.

همچنین جالب‌تر آنکه رسانه‌های زرد به‌نقل از کاظم جلالی –سفیر ایران در روسیه- ادعا کرده‌اند که واگذاری میدان گازی چالوس به روس‌ها و چینی‌ها، بخشی از توافق 20 ساله با روسیه است. این در حالی است که همان زمان جلالی، چنین ادعایی را تکذیب کرد و گفت: «موافقت‌نامه 20 ساله با روسیه که قرار است در مجلس شورای اسلامی تصویب بشود، هیچگونه جنبه محرمانه ای ندارد و بنا شد که پیش نویس آن توسط جمهوری اسلامی ایران تهیه و به طرف روسی ارائه شود.»

ارسال رایگان به لبنان!؟

از دیگر شایعات رسانه‌های زرد فضای مجازی این بود که «دومین کشور دارای ذخایر گاز، به مشکل برخورده است، چون جمهوری اسلامی در حال تامین سوخت رایگان برای لبنان و ساختن نیروگاه برق برای این کشور است.» اما ماجرا چیست!؟ امیرعبداللهیان –وزیر امور خارجه‌ی کشورمان- 22م دیماه برای سفری سه روزه وارد بیروت شد و با همتای لبنانی خود عبدالله بو حبیب دیدار کرد. او در کنفرانس خبری مشترک با حبیب تاکید کرد جمهوری اسلامی در هر شرایطی «دوست با وفای لبنان» خواهد ماند و ایران آماده تامین سوخت لبنان است.

رسانه‌های غرب‌گرا در لبنان ادعا کرده‌اند که ایران نمی‌خواهد سوختی به لبنان بدهد و صرفاً حرف می‌زند. این در حالی است که امیرعبداللهیان تاکید کرده است که «هر زمانی که مقامات بیروت در خصوص موضوع سوخت اعلام نیاز کنند، تهران آمادگی کمک به بیروت را دارد.» در ایران اما ادعا می‌شود این سوخت قرار است رایگان به لبنان داده شود. در حالی که پیش‌تر سخنگوی وزارت خارجه توضیح داده بود که این ارسال سوخت، رایگان نخواهد بود.

همچنین ربط دادن اظهارات امیرعبداللهیان به بحران گاز در ایران، حاصل بافتن شایعات توسط رسانه‌های زرد است؛ چرا که از یک سو وزیر امور خارجه‌ی کشورمان از صادرات سوخت (بنزین، گازوئیل و …) صحبت کرده است و این ربطی به صادرات گاز (آن هم به‌صورت رایگان) ندارد.

از دیگر سو، حرف از ساخت نیروگاه برق به میان آمده است که نوعی صادرات خدمات فنی و مهندسی محسوب می‌شود و باز هم ربطی به گاز ایران ندارد. همچنین یکی از نقاط قوت ایران، توانایی بالا در خدمات فنی و مهندسی است و صادرات این خدمات به کشورهای همسایه، می‌تواند ارزآوری خوبی برای کشور به همراه داشته باشد.

همچنین سید حمید حسینی – فعال اقتصادی ایرانی در بخش پتروشیمی- به تجارت‌نیوز گفته است که با فرض انجام صادرات گازوئیل به لبنان، این کشور موظف به پرداخت است، مگر آنکه بنا به دلایلی امکان پرداخت نداشته باشد. در این صورت صادرات با تخفیف یا به صورت اعتباری از سوی ایران دنبال می‌شود.

افسانه‌ سرمایه‌گذاری

بنابراین اگر ما نه گاز رایگان به لبنان صادر می‌کنیم و نه میدان گازی‌مان را به روسیه فروخته‌ایم، چطور با بحران گاز مواجهیم در حالی که ادعا می‌کنیم دومین ذخایر گاز دنیا را داریم!؟ در پاسخ به این پرسش، دو دیدگاه کارشناسی وجود دارد.

برخی معتقدند اگر تحریم‌ها لغو شوند و امکان جذب سرمایه خارجی فراهم شود، با نصب سکوهای تقویت فشار در فازهای میدان پارس جنوبی، می‌توان تولید روزانه‌ی گاز را به‌قدری بالا برد که نه‌تنها نیاز داخل تامین شود، بلکه بخش مهمی از گاز مورد نیاز اروپا را نیز تامین کنیم. بر این اساس دست‌کم نصب سکوهای تقویت فشار برای 24 فاز پارس جنوبی، نیاز به 60 میلیارد دلار سرمایه‌گذاری دارد. در مقابل، دکتر مسعود درخشان معتقد است حتی با نصب سکو‌های تقویت فشار برای همه‌ی فازها، در سال 1420 تولید پارس جنوبی روزانه 350 میلیون متر مکعب کمتر از امروز خواهد بود.

بنابراین اگر چه تلاش‌های دیپلماتیک برای رفع تحریم‌ها مهم است، اما بر اساس این دیدگاه «ادعای حل مشکل گاز با سرمایه‌گذاری خارجی» با وجود میادین فعلی گاز افسانه‌ای بیش نیست.

روشن است که احتمال اکتشاف میادین جدید در صورت سرمایه‌گذاری بیشتر در حفاری اکتشافی گاز وجود دارد، اما نمی‌توان سیاستگذاری را معطل احتمال کشف منابع جدید کرد. بنابراین باید از راهکارهای موجود برای مدیریت بهینه‌ی منابع گازی استفاده کرد.

راهکارهایی که در دولت قبل، کاملاً کنار گذاشته شدند. شاید مهم‌ترین راهکار، طرح ذخیره‌سازی گاز بود که متاسفانه در دولت تدبیر و امید، مشروط به جذب سرمایه‌گذاری خارجی شد و بعدتر، شرکت ذخیره‌‌سازی در سال 96 منحل شد. تنوع‌بخشیدن به سبد انرژی کشور و همچنین جلوگیری از هدررفت گاز سوزانده‌شده حین استخراج نفت نیز از دیگر راه‌هایی است که باید احیا شود. به‌طور کلی تقریباً روزانه 850 میلیون متر مکعب گاز مصرفی تولید می‌شود که در فصل‌های سرد سال فقط 650 میلیون متر مکعب آن به مصرف خانگی می‌رسد.

حجم صادرات گاز روزانه تقریباً 50 میلیون متر مکعب است که سهم قابل توجهی از تولید محسوب نمی‌شود و همان هم به‌هیچ‌وجه رایگان نیست. بنابراین ادعای کمبود گاز به‌دلیل فروش میدان گازی به روسیه یا هدیه‌ی گاز به لبنان، دروغ‌‌های شاخ‌دار رسانه‌های زرد مجازی هستند.

انتهای پیام/